Sa isang madilim na yungib, nakatira ang isang higante na si Dakula. Malapit sa kanyang yungib ay may isang bukal na may malinis at matamis na tubig. Dahil sa pagbabantay ni Dakula, nahihirapan ang mga tao na makakuha ng tubig mula rito. Kadalasan, kumukuha na lamang sila ng tubig sa dagat, at kung minsan, sinusubukan nilang nakawin ang tubig mula sa bukal kapag tulog ang higante.

Isang gabi, maraming tao ang nagtungo sa bukal upang sumalok ng tubig. Ngunit hindi nila alam na gising pala si Dakula. Nahuli sila ng higante at ikinulong sa isang malaking lambat. Dinala ni Dakula ang lambat na puno ng tao sa ulap at doon sila ibinilanggo. Dahil sa kalungkutan, umiyak ang mga tao, at ang kanilang mga luha ay bumagsak sa lupa, na siyang naging unang ulan.

Mula noon, tuwing umiiyak ang mga taong nakakulong sa ulap, umuulan sa lupa. Kaya naman, tuwing umuulan, tila malungkot ang langit, na para bang lumuluha.