Sa isang malayong bayan sa hilaga, naninirahan ang isang napakagandang dalaga na si Liwayway. Isang grupo ng mga mangangaso mula sa hilaga ang napadako sa kanilang bayan, at doon naganap ang pagkikita ni Liwayway at Tanggol, isa sa mga binata. Sa kasamaang palad, inatake ng baboy-ramo si Tanggol, at dinala siya sa bahay ng ama ni Liwayway para gamutin. Sa maikling panahon, umusbong ang pag-ibig sa pagitan nila.

Nang gumaling si Tanggol, nagpaalam siya kay Liwayway at sa kanyang mga magulang, at nangakong babalik kasama ang kanyang mga magulang upang pormal na hingin ang kamay ng dalaga. Ngunit lumipas ang mahabang panahon, at hindi bumalik si Tanggol. Isang dating manliligaw ni Liwayway ang nagpakalat ng balita na hindi na babalik si Tanggol dahil may asawa na ito. Dahil sa labis na lungkot, pangungulila, at sama ng loob, nagkasakit si Liwayway at namatay. Bago siya bawian ng buhay, ang tanging nasambit niya ay ang mga salitang, “Isinusumpa kita!”

Ilang araw matapos mailibing si Liwayway, dumating si Tanggol kasama ang kanyang mga magulang. Ipinaliwanag niya na hindi siya nakabalik agad dahil nagkasakit ang kanyang ina. Labis niyang ikinalungkot ang pagkamatay ng dalaga. Araw-araw niyang dinadalaw ang puntod ni Liwayway, at doon niya napansin ang isang halaman na tumubo. Nang mamulaklak ito, mayroon itong napakabangong samyo. Tinawag nila itong “sumpa kita,” na siyang pinagmulan ng salitang “sampaguita.”