Noong unang panahon, may isang higanteng naninirahan sa gitna ng Dagat Pasipiko kasama ang kanyang tatlong anak na babae na sina Minda, Lus, at Bisaya. Isang araw, kinailangan niyang umalis para mangaso at nagbilin sa kanyang mga anak na huwag lumabas ng kanilang kweba. Ngunit hindi sumunod si Minda at lumabas siya para maglaro sa dagat.

Habang naglalaro si Minda, tinangay siya ng isang malaking alon. Narinig nina Lus at Bisaya ang sigaw ng kanilang kapatid at dali-daling tumakbo upang tulungan siya. Sa kasamaang palad, silang tatlong magkakapatid ay nalunod sa dagat. Nang bumalik ang amang higante, hinanap niya ang kanyang mga anak ngunit wala siyang natagpuan. Nakita lamang niya ang mga labi ng kanilang damit na nakasabit sa mga bato sa dalampasigan.

Dahil sa labis na kalungkutan, ang higante ay nakatulog sa isang bato. Nang magising siya, nakita niya ang tatlong pulo na hindi niya nakita dati. Naniniwala siyang ang mga pulong ito ay ang kanyang mga anak, at tinawag niya ang mga ito na Luzon, Bisaya, at Mindanao. Mula noon, ang mga pulong ito ang naging simula ng bansang Pilipinas.