Ayon sa kwento ng mga matatanda napakababa noon ng langit. Abot-kamay ito ng mga tao, at ginagamit pa nila ang mga ulap bilang sabitan ng kanilang mga gamit. Isang araw, may isang babae na naghahanda upang magbayo ng palay. Bago siya magsimula, inalis niya ang kanyang mga alahas at isinabit ito sa mababang langit.

Habang nagbabayo siya, napansin niyang lagi niyang nauumpog ang langit. Dahil dito, nagpahayag siya ng kanyang hiling na sana ay mas mataas ang langit. Ayon sa paniniwala ng mga tao noong panahong iyon, ang mga hiling na binibigkas ng katanghalian ay natutupad. Kaya naman, biglang tumaas ang langit, kasama ang mga alahas ng babae. Hindi na niya ito nakuha. Ang mga alahas na iyon ang naging maningning na buwan at mga bituin na nakikita natin ngayon sa kalangitan.